Powrót do raju wrót

Z Cayos Cochinos wyszła ciekawa historia. Przed paru miesiącami poznaliśmy w Boliwii takich samych bakpakersów jak my i oni nam te mikro wysepki polecili... Stanęliśmy więc przed wyborem – mega populares Roatan i amerykańscy turyści w około i wydatek spory czy też Cayos Cochinos o których nie wiele nam wiadomo... Wybór padł na Cayos i dumni jesteśmy z siebie, że jesteśmy tak rozsądni. Droga z Tela zajęła nam sporo czasu – najsampierw do niewielkiej wioseczki czarnoskórych potomków niewolników – ludzi Garifuna – do Nueva Armenia gdzie w bardzo, bardzo prostym hoteliku spędziliśmy noc (Chi-Chi; $5). Tam zszokowani trochę tym co widzieliśmy przechadzając się po wsi dowiedzieliśmy się że u ludzi Garifuna całkiem normalne jest, że 12 letnie dzieci mają dzieci i tatusiowie mają po kilka kobiet i kilkanaście potomków... Kultura macho... Urzekło nas, że pani właścicielka hotelu edukację seksualną dla kobiet prowadzi i uczy ich jak dzieci nie mieć albo po prostu poprzestać na piątym. Spędziliśmy tam noc a wcześnie rano czekała na nas już umówiona z panią Betty łódka która zabrała nas na Cayos. Wschód słońca powitaliśmy na morzu i było to piękne. Zaraz po wschodzie wylądowaliśmy na mikro wysepce (spacer w koło ze zbieraniem muszelek zajmuje około 5 minut) zamieszkanej przez ludzi Garifuna. Pani Betty ulokowała nas w swoiej chatce bez żadnych wygód. Na wyspie mieszka około 60 osób i mają do dyspozycji 2 toalety. O prysznicu na parę dni należy po prostu zapomnieć. Ale kto by się tym przejmował... znaleźliśmy się w raju. Dosłownie. Piękne kolory, wschody i zachody, bajeczna rafa i korale w około. Ludziska są przemili a banda dzieciaków nie odstępowała nas nawet na minutę. My ich uczylismy angielskiego a one robiły nam naszyjniki w zamian.Już pierwszego dnia zostałem zaproszony by z lokalnym kolesiem popłynąć na sąsiednią dużą wyspę po wodę (na wyspie brak bieżącej wody pitnej) i był to niesamowity i przepiękny rejs łupanką po kolorowym morzu wiosłując w jedną stronę, a z powrotem pod żaglami zrobinymi z patyków i folii. Po tym rejsie sam upominałem się by zabierali mnie jako dodatkowy silnik wiosłujący za każdym razem jak płyną po świeże zapasy. I tak robili bo lokalesom wiosłować się niezbyt chce a wyczuli, że mi frajdę to wielką sprawia więc wykorzystywali oni mnie a ja ich, nauczyli mnie jak lobstery łapać i przy okazji fundując mi darmowe snorkelingowanie w koło okolicznych bajkowych wysepek. Jak ktoś z was ogląda reality show ‘rozbitkowie’ czy po inglisz ‘survivals’ to my tam właśnie jesteśmy – kręcą to-to kilometr od nas na jednej z wysepek. Zasiedzieliśmy się tam, wracać się na ląd nie chciało ale po 10 dniach podjęliśmy męską decyzję. Zarzucilismy plecaki na plecy, pożegnaliśmy się z ludziskami lokalnymi i innymi bakpakersami, pani Betty mąż odpalił swoją łupankę i w rozbryzgach morza karaibskiego na naszych twarzach dowiózł (dopłynął) nas calusieńkich przemoczonych na stały ląd... Plan Gwatemala... Coraz mniej granic do przekroczenia...

Zdjęcia (68)

Komentarze (2)